| هنوز سیب سیمین نارسیداست | هنوزم درج لولو بی کلید است | |
| هنوز ار لب سر خون ریز دارم | هنوز از غمزه پیکان تیز دارم | |
| هنوز اندر سرم صد گونه ناز است | هنوز افسانه‌ی زلفم دراز است | |
| مرا عشقت چنین کرده‌است بی زور | که شیرینم به رویت با همه شور | |
| وگر نه من به حسن آن آفتابم | که نتواند فلک دیدن به خوابم | |
| سر خود گیر کایندر پایگیر است | که افسونت نه با ما جایگیر است | |
| بگفت این و کشید از دل یکی آه | که آتش در گرفت اندر دل شاه | |
| چو خسرو پاسخ دل خواه نشنید | به گوش خود ز شیرین آه نشنید | |
| فرود آمد ز چشمش سیل اندوه | چو باران بهاری بر سر کوه | |
| کنیزی شد صنم را تنگ دل کرد | که ابر از گریه دریا را خجل کرد | |
| شکر لب چون شنید این داستان را | شکیبائی نماند آن دلستان را | |
| خرد را خواست با خود پای دارد | به مستوری قدم بر جای دارد | |
| بسی کوشید جان مستندش | نیامد بند بال سودمندش | |
| دل از عقل خیال اندیش برداشت | حجاب نام و ننگ از پیش برداشت | |
| ز بی صبری دوید از پرده بیرون | حیا را مقنع از سر کرده بیرون | |
| چو آمد پیش آن از رده‌ی خویش | پشیمان از خود و از کرده‌ی خویش | |
| به زاری پای شه بوسید غمناک | چو آب چشم خود غلطید در خاک | |
| چو شه اندید دودش در سر افتاد | ز پشت زین چو بیهوشان در افتاد | |
| فتاده هر دو تن تا دیر ماندند | به دل تشنه بدیده سیر ماندند | |
| چو باز آمد ز صفرا هر دو را هوش | صنم بر خاست با صد عذر چون نوش |