| جوابی با هزاران عذر چون قند | گشاد و کرد شیرین را زبان بند | |
| که ای داروی چشمم خاک کویت | دلم دیوانه‌ی زنجیر مویت | |
| ز رخسار تو چشمم باد پر نور | وزان رخسار زیبا چشم بد دور | |
| ترا کز آشنایی صد زیان بود | اگر بیگانه گشتی جای آن بود | |
| منم کز استانت سر نتابم | وگر تیغم زنی رخ بر نتابم | |
| همی کن هر چه خواهی در حضورم | مکن بهر خدا از خویش دورم | |
| من و شبها و جان محنت اندود | ز لرزانی تنی چون سائه دود | |
| در صبح امیدم بی کلید است | که پایان شب غم ناپدید است | |
| همه روزم بهر سوئی دل و هوش | مگر روزی ز نامت خوش کنم گوش | |
| همه شب چشم حسرت در ره باد | مگر وقتی ز بویت دل کنم شاد | |
| ز تو چندین غمم در دل نهانی | هنوزت دوست میدارم که جانی | |
| به زاری گویمت در ساز با من | مباش از پرده سنگ انداز با من | |
| به خسرو گفت کای چشم مرا نور | مباد از روی خوبت چشم من دور | |
| مرا کشتی و من از مهربانی | گهت جان خوانم و گه زندگانی | |
| غمت در من چنان گشت آتش انگیز | که خاکستر شدم زین آتش تیز | |
| هنوز اندر طریق عشق خامم | که می باید هنوز از ننگ و نامم | |
| بسی کوشیدم اندر پرده پوشی | که پوشم ناله‌ها را در خموشی | |
| چه افتاده است نی نومیدم از خویش | که بهر چون توئی سوزم دل ریش | |
| هنوز رخ چو برگ یاسمین است | هنوزم سرو بالا نازنین است | |
| هنوزم گیسوان آشفته کارند | هنوز اهوان مردم شکارند |