| وگر راضی بدان شد لعبت نور | که بوسیم استان دولت از دور | |
| که باشد ذره‌ای از خویش نومید | که خواهد تکیه بر بازوی خورشید | |
| وگر محراب دیگر پیش کردم | هوای نفس کافر کیش کردم | |
| جوانی تهمت مرد است دانی | بترس از تهمت روز جوانی | |
| من ار نرخ شکر پرسیدم از مار | فگندی از بهشتم دوزخی وار | |
| ز شور شکرم تسکین نباشد | شکر چون شور شد شیرین نباشد | |
| نکردم من گناهی ور که کردم | شفاعت خواهد اینک روی زردم | |
| گناهم گر ببخشی شرمسارم | وگر خون ریزیم هم با تو یارم | |
| بدین خواری مرنجان بی خودی را | مکافاتست آخر هم بدی را | |
| به خوش خوئی توان با دوستان زیست | چو بد خودوست باشد دشمنی چیست | |
| گلی کز بوی خوش نبود نشانش | رها کن تا برد باد خزانش | |
| به آزار غریبان دست مگشای | که غافل نیست دوران سبک پای | |
| جفائی کان ز تو بر همرانست | بتو نزدیکتر از دیگرانست | |
| دگر باره پری روی فسون ساز | فسونی تازه کرد از چشم غماز | |
| دعا از زیر لب پرواز می داد | سخن را چاشنی از ناز می داد | |
| که شاها تا ابد شاه جهان باش | ز مشرق تا به مغرب کامران باش | |
| شکوهت را فلک زیر نگین باد | کلید عالمت در آستین باد | |
| من آن طاووس رنگینم در این باغ | که دود دل سیاهم کرد چون زاغ | |
| نه تسکینی که خود را باز جویم | نه دلسوزی که با او راز گویم | |
| ندانم کاین گره تا چون کنم باز | که با بیگانه نتوان گفت این راز |