| به زاری گفت کای جانم بتو شاد | غمت شادی فزای جان من باد | |
| بزرگیهای بی اندازه کردی | که با خردان بزرگی تازه کردی | |
| چو بود این بی سبب در پرده ماندن | غریبان را ز در بیرون نشاندن | |
| مرا بگذاشتی در خاک خواری | چو مه بر آسمان گشتی حصاری | |
| جوابش داد شمشاد قصب پوش | که دولت بادشه را حلقه در گوش | |
| اگر بالا شدم چون دیدمت مست | مکن از سرزنش سرو مرا پست | |
| توانم کز وفاداری درین راه | دهم تن در رضای خدمت شاه | |
| فرود آیم ازین منظر خرامان | کمر بندم بر آئین غلامان | |
| ولی ترسم که وا ماند ز پرواز | تذرو نازنین در چنگل باز | |
| تو شاه و عاشق و دیوانه و مست | چو در دامت فتادم چونتوان رست | |
| برو خود را به بازار شکر بند | که شیرین انگبین است و شکر قند | |
| لب شیرین که جز با جان نسازد | شکر داند کز و چو نمی گدازد | |
| مبر نام شکر گر خود نبات است | که شیرین شربت آب حیاتست | |
| شکر گر چه دهد ذوق زبانی | ولی شیرینست ذوق زندگانی | |
| تو خوش خوش با پری رویان دمساز | بهر گلزار چون بلبل به پرواز | |
| مده دمهای سردم را بخود | که از آه ایمنست آئینه ماه | |
| حذر کن زین فغان آتش آلود | که دیوارت سیه گردد بدین دود | |
| نبینی کاه جان مستمندی | بران کنگر بیندازد کمندی | |
| درافگن زلف تازان رشته ناز | شوم با چنبر گردون رسن باز | |
| وگر بالا نخوانی زین مغاکم | مران از در نه آخر کم ز خاکم |