| روان گشت از شراب لعل سرخوش | ولی از سوز سینه دل پر آتش | |
| چو آمد تا به قصر نازنین تنگ | ز مغزش هوش رفت از سینه فرهنگ | |
| خبر بردند بر سر و گلندام | که طوبی بر در فردوس زد گام | |
| به لرزید از هراس آن دسته‌ی گل | کزان سیلاب تندش بشکند پل | |
| شکوه ننگ و نام آواره گردد | لباس عصمتش صد پاره گردد | |
| صواب آن دید رای هوشیارش | که ندهد راه در ایوان بارش | |
| عمل داران درگه را به فرمود | که بشتابند پیش آهنگ شه زود | |
| دویدند آن همه فرمان پذیران | به استقبال شاه تخت گیران | |
| چو آمد بر در قصر دلارام | کزان شیرین سخن شیرین کند کام | |
| دری بر بسته دید و میزبان دور | مه اندر برج عصمت مانده مستور | |
| تعجب کرد و حیران ماند زان کار | که نخل بارور چون گشت بی بار | |
| جهان شب شد به چشم نیم خوابش | که ماند اندر پس کوه آفتابش | |
| به خواری بازگشتن خواست در حال | که خواندش نازنین ز آواز خلخال | |
| ملک را کامد آن آواز در گوش | به جان بی خبر باز آمدش هوش | |
| چو سر بر کرد سوی قصر والا | زمین بوسیده ماه سرو بالا | |
| دمید از هر دو جانب صبح امید | مقابل شد به دلگرمی دو خورشید | |
| پری روی از مژه می ریخت آبی | به روی میهمان میزد گلابی | |
| به نظاره فروماندند تا دیر | نمی گشت از تماشا چشمشان سیر |