| چو لاله گر چه بودش در جگر داغ | ز باد صبحدم بشگفت چون باغ | |
| چه خوش بادیست باد صبح گاهی | کزو در جنبش آمد مرغ و ماهی | |
| چو شیرین یافت نور صبح دم را | به روشن خاطری بر زد علم را | |
| به مسکینی جبین بر خاک مالید | ز دل پیش خدای پاک نالید | |
| که ای در هر دلی داننده‌ی راز | به بخشایش درت بر همگنان باز | |
| ز بی کامی دلم تنگ آمد از زیست | تو میدانی که کام چون منی چیست | |
| چو تو امید هر امید واری | امیدم هست کامیدم براری | |
| جز این در دل ندارم آرزوئی | که یابم از وصال دوست بوئی | |
| ز حرمت داشتی چون بی وبالم | بشارت ده به کابین حلالم | |
| درونم سوخت این حاجت نهانی | گرم حاجت براری می‌توانی | |
| وجودم گشت ازین درماندگی پست | تو گیری از کرم درمانده را دست | |
| نشاطی ده کزین غم شاد گردم | ز زندان فراق آزاد گردم | |
| به سر کبریا در پرده‌ة غیب | به وحی انبیاء در حرف لاریب | |
| به نور مخلصان در رو سپندی | به صبر مفلسان در ناامیدی | |
| به ایمان تو اندر جان بد کیش | به پیوند کهن بر پشت درویش | |
| بدان اشکی که شوید نامه را پاک | بدان حسرت که گردد همره خاک | |
| بدان زندان تاریک مغاکی | به بالین فراموشان خاکی | |
| به خون غازیان در قطع پیوند | بسوز مادران مرگ فرزند | |
| به آهی کز سر شوری براید | به خاری کز سر گوری براید | |
| به مهر اندوده دلهای کریمان | به گرد آلوده سرهای یتیمان |