| چو در گوش آمدش گفتار شیرین | به دندان خست لب زان کار شیرین | |
| که بانو را پرستاری چو من پیش | پس آنگه بهر ناچیزی دلش ریش | |
| به فرما تا به یک پوشیده نیرنگ | کنم صحرای عالم بر شکر تنگ | |
| شکیبا کرد شیرین را فسونش | نوازشها نمود از حد فزونش | |
| به گرمی داد فرمان تا براند | شکر را شربت شیرین چشاند | |
| عجوز کاردان ز آنجا به تعجیل | روان شد تا سپاهان میل بر میل | |
| به چاره ره در ایوان شکر کرد | چو موری کو به خوزستان گذر کرد | |
| بیامد تا بر شکر به صد نوش | نهاد از مهربانی حلقه در گوش | |
| چو محرم شد همه شادی و غم را | به مادر خواندگی بر زد علم را | |
| ز شیرین کاری جادو زن پیر | مزاجش با شکر در خورد چون شیر | |
| پری روی از چنان جادو زبانی | جدا بودن نیارستی زمانی | |
| گهیش از عشق خسرو راز گفتی | گهش ز اندوه شیرین باز گفتی | |
| عجوز فتنه باوی روی در روی | درون رفته به شکر موی در موی | |
| چنان افتاد وقتی فرصت کار | که کرد آهنگ می سرو سمن بار | |
| به قدر هفته‌ای در کامرانی | پیاپی داشت دور دوستکانی | |
| بخار باده در سر کرد کارش | صداع انگیز شد مغز از خمارش | |
| فتادش در مزاج از رنج سستی | به بیماری کشیدش تندرستی | |
| ز بالین جستن سرو خرامان | به سامان کاری آمد ماه سامان | |
| به تدبیر آستین بالید و بنشست | همی آمیخت نیزنگی بهر دست | |
| گمان بر اعتمادش بسته بیمار | کبوتر نازک و شاهین ستم کار |