| کنون کان دوست اندر خاک خواریست | من ار مانم نه شرط دوستداریست | |
| من و راه عدم کاینجای کس نیست | ره من تا عدم جز یک نفس نیست | |
| چو جان با جان در آمیزد به هم شاد | در آمیزی به خاکش خاکم ای باد | |
| همی گفت اینکه روزش را شب آمد | به تلخی جان شیرین بر لب آمد | |
| دهانش تلخ و شیرین در زبان بود | به مرگش واپسین شربت همان بود | |
| به شیرین گفتمش از دیده خون رفت | که تا شیرین کنان جانش برونرفت |