| بگفت ارزو به جان باشد زیانی | بگفت ارزان بود جورش به جانی | |
| بگفتش دور کن زان دوست یاری | بگفت این نیست شرط دوست داری | |
| بگفت او شهر سوز و خامکار است | بگفتا عشق را با این چکار است | |
| بگفت از عشق او تا کی خوری غم | بگفتا تا زیم در مردگی هم | |
| بگفتش گر بمیری در هوایش | بگفتا در عدم گویم دعایش | |
| بگفتش گر سرت برد به شمشیر | بگفتا هم به سویش بینم از زیر | |
| بگفت از خون تو ریزد جفا یش | بگفتا هم بمیرم در هوایش | |
| بگفت آخر نه خونریزی وبالست | بگفت ار دوست می‌ریزد حلالست | |
| بگفت ار بگذر سوی تو ناگاه | بگفت از دیده روبم پیش او راه | |
| بگفتش گر نهد بر چشم تو پای | بگفت از چشم در جان سازمش جای | |
| بگفت ار بینیش در خواب قامت | بگفتا بر نخیزم تا قیامت | |
| بگفت آید گهی خوابت درین باب | بگفت آری برادر خوانده‌ی خواب | |
| بگفت ار گوید از ناخن بکن سنگ | بگفتا کاوم از مژگان به فرسنگ | |
| بگفتش خوش بزی چند از غم دوست | بگفتا چون زیم چون جان من اوست | |
| بگفت از عشق جانت در هلاکست | بگفتا عاشقان را زین چه باکست | |
| زهر چش گفت دارای زمانه | جوابی بازدادش عاشقانه | |
| تعجب کرد شه زان استواری | وزان سوزش به چندان پخته کاری | |
| کسی کز عشق درد آشام باشد | اگر پخته نباشد خام باشد | |
| چو دیدش کو وفا را پای دارد | قدم در دوستی بر جای دارد | |
| زبان را داشت زان جولان گری باز | بر آئین دگر شد نکته پرداز |