| شهنشه گفت کز بخت دل فروز | به جوی شیر خواهم رفت امروز | |
| کشید از تن لباس مرزبانان | برون آمد بر آئین شتابان | |
| از آن سو پرس پرسان کوه بر کوه | به جوی شیر شد تنها ز انبوه | |
| تماشا کرد لختی بر لب جوی | بدید آن سنگها را روی دروی | |
| بهر نقش هنر چون نقش بینی | نظر می‌کرد و می گفت آفرینی | |
| چو دید آن اوستادی را به بنیاد | به بنیاد دگر شد سوی استاد | |
| جوانی دید در هیکل چو کوهی | ز فر مهتران در وی شکوهی | |
| گرامی پیکرش مانده خیالی | چنان بدری ز غم گشته هلالی | |
| بلا بیش از شمردن دیده جانش | سزاوار شمردن استخوانش | |
| رخش پر خون و سر تا پای پر خاک | میان خاک و خون غلطیده غمناک | |
| بگفتش کیستی و در چه سازی | بگفتا عاشقم در جان گدازی | |
| بگفتش عشقبازی را نشان چیست | بگفتا آنکه داند در بلا زیست | |
| بگفتش عاشقان زین ره چه پویند | بگفتا دل دهند و درد جویند | |
| بگفتش دل چرا با خود ندارند | بگفتا خوبرویان کی گذارند | |
| بگفتش مذهب خوبان کدامست | بگفتا کش فریب و عشوه نامست | |
| بگفتش پیشه‌ی دیگر چه دانند | بگفتا غم دهند و جان ستانند | |
| بگفتش تلخی غم هیچ کم نیست | بگفتا گر غم شیریسنت غم نیست | |
| بگفت از درویش چونی درین سوی | بگفتا مردم از غم دور از آن روی | |
| بگفتش بر تو اندازد گهی نور | بگفت آری ولیکن چون مه از دور | |
| بگفت او را مبین تا زنده مانی | بگفتا مرگ به زان زندگانی |