| خود اندازی به بازار شکر شور | ز خوی تلخ با شیرین کنی زور | |
| ز شیرین روزه‌ی مریم کنی بیش | پس از شکر گشائی روزه‌ی خویش | |
| چو از تنگ شکر برداشتی بند | نکردی یاد شیرین شکر خند | |
| ز تهمت بی گناهی را منه خار | که نه گل دید ازین بستان نه گلزار | |
| دلش روزی که پهلوی من آمد | نه من خواندم که خود سوی من آمد | |
| کنون چندان که می رانم ز پیشش | تمنا بیش می‌بینم به خویشش | |
| کسی کز بهر من کوشد به جانی | گرش ندهم دلی باری زیانی | |
| دل او چون مرا میخواهد و بس | بلی خواهنده را خواهد همه کس | |
| منم هر روز و این شبهای دی جور | تو شب خوش خسب ای چون روز من دور | |
| من ار صد بار خود را بر تو بندم | چو باور نایدت بر خود چه خندم | |
| همانم من کت اندر دل یقین است | رها کن گو چنین باش ار چنین است | |
| چه چاره چون چنین افتاد تقدیر | ترا روزی شکر بادا مرا شیر | |
| چو نامه حتم شد پیک سبک‌خیز | ز شیرین بستد و دادش به پرویز | |
| ملک زان گنج گوهر مهر برداشت | عبارتهای شیرین در نظر داشت | |
| فگنده پیچ پیچ نامه در پیش | همی خواند و همی پیچید بر خویش | |
| چو در خود خورد شور این سخن را | بشورانید غمهای کهن را | |
| دلش از شور شیرین بی خبر گشت | وزان شوریدگی شوریده برگشت | |
| به یاران گفت در یابید کارم | کنه بودن بیش ازین طاقت ندارم | |
| نه شیرین باشد از شیرینی کار | که شیرین یار و من دور از چنان یار | |
| بدان عزم از بساط بزم برخاست | جنیبت جست و ساز رفتن آراست |