| به سختی چون کنم پولاد را تیز | بهر زخمی بود کوهی سبک خیز | |
| وگر تیشه به هنجار آزمایم | به صنعت پوست از مو بر گشایم | |
| چو روشن کردمت کاین کوهکن کیست؟ | تو نیزم باز گو تا نام تو چیست؟ | |
| که تا گفت تو در گوشم رسیده است | ز بی خویشی همه هوشم رمیده است | |
| صنم گفت از من این پرسش نه ساز است | رها کن سر گذشت من دراز است | |
| ولیکن خواهمت فرمود کاری | کشیدن جوئی اندر کوهساری | |
| به عزم کار چون زان سوی رانی | ضرورت کار فرما را بدانی | |
| به کوهستان ار من از بز و میش | رمه دارم بهر سو از عدد بیش | |
| ز شیر آرندگان جمعی به انبوه | درامد شد بر بخند از سر کوه | |
| بباید ساختن جوئی به تدبیر | کزانجا تا به ما آسان رسد شیر | |
| چنین کاری جز از تو بر نیاید | تو کن کاین از کسی دیگر نیاید | |
| جوابش داد مرد سخت بازو | که مزد دست من نه در ترازو | |
| وگر نه کی گذارد عقل چالاک | که بهر نسیه نقدی را کنم خاک | |
| شکر لب گفت کاینجا چیست با من | که مزد چون توئی ریزم به دامن | |
| به خواری بر زمین غلطید فرهاد | زمین بوسید و راز سینه بگشاد | |
| به گریه گفت مقصودم نه مال است | به زر نرخ هنر کردن وبالست | |
| هران صنعت که بر سنجی به مالی | بهای گوهری باشد سفالی | |
| مرا مزد از چنان رخسار دل دزد | تماشائی که باشد دیدنش مزد | |
| ز ابروی هلالی پرده بر کن | من دیوانه را دیوانه تر کن | |
| صنم چون دید کو دل ریش دارد | تمنائی به جای خویش دارد |