| چو خورد آن باده را مست جگر خوار | به دستوری شد از شیرین شکرخوار | |
| دهان را با دهانش هم نفس کرد | لبش بوسید و هم بر بوسه بس کرد | |
| ز مقصود آنچه باید در نظرگاه | غم و اندیشه زحمت برده از راه | |
| گهی جستند ا زمی جان نوازی | گهی کردند با هم بوسه بازی | |
| گه او در زلف این شبگیر کردی | به گردن زلف را زنجیر کردی | |
| گهی این جعد او بگشادی از ناز | دل درمانده را کردی گره باز | |
| گه آن با این عتاب اندیش گشتی | شفاعت خواه جرم خویش گشتی | |
| که این افسانه‌های ناز گفتی | ز هجران سرگذشتی باز گفتی | |
| گه او از دل برو ندادی هوائی | به گریه باز راندی ماجرائی | |
| در ان مجلس که بد از عشق بازار | خرد در خواب بود و فتنه بیدار | |
| ز بس عشرت همه شب تا سحرگاه | بهشت این جهانی بود خرگاه |