| برهنه گردد چمن حله پوش | شاخ دهد مژده به هیزم فروش | |
| خنجر سوسن چو فتد بر زمین | سایه ببر ز سر یاسمین | |
| ابر نیارد گهری از سپهر | خار نخارد سر نسرین به مهر | |
| عهد جوانی که بهار تن است | نسبتش اینک هم ازین گلشن است | |
| تا بود اسباب جوانی به تن | روی چو گل باشد و تن چون سمن | |
| تازه بود مجلس یاران به تو | جلوه کند صف سواران به تو | |
| شیفتگان دیده به رویت نهند | رخت هوس بر سر کویت نهند | |
| نکهت گیسو چو نسیم سحر | رنگ بناگوش چو نسرین تر | |
| نرگس تو باده نداند گناه | غنچه‌ی تو خنده ندارد نگاه | |
| تاب دهد چهره ز برنایست | میل کند سینه به رعناییست | |
| دیده سوی فتنه پرستی کشد | دل همه در شوخی و مستی کشد | |
| ناز کنی ناز کشندت به جان | دل طلبی نیز دهندت روان | |
| روز چه جویی به شبت آن رسد | تا شب تو نیز به پایان رسد | |
| نوبت پیری چو زند کوس درد | دل شود از خوش دلی و عیش سرد | |
| گونه‌ی رخسار به زردی زند | آتش معده دم سردی زند | |
| موی سپید از اجل آرد پیام | پش خم از مرگ رساند سلام | |
| در تن و اندام در اید شکست | لرزه کند پای ز سستی چو دست | |
| چشم شود منزوی از خانها | رخته شود رسته‌ی دندانها | |
| قوت دل بشکند و زور تن | پوست جدا گردد چون پیرهن | |
| چنگ صفت رگ جهد از پشت پیر | تار بخندد چو کهن شد صریر |