| شکر گویم که به توفیق خداوند جهان | بر سر نامه ز توحید نوشتم عنوان | |
| نام این نامه‌ی والاست «قران السعدین» | کز بلندیش به سعدین سپهر ست قران | |
| در تضرع به در حق که گنهکاران را | داد باران گنه شوی ز عین غفران | |
| نعت سلطان رسل ، آنکه مسیحا به درش | پرده داری ست نشسته ز پس شاد روان | |
| و صف معراج پیمبر که به شب روشن شد | سراسری ش ز زلف سیه مشک فشان | |
| مدحت شاه که نامش به فلک رفته چنانک | نقش آن داغ شده خنگ فلک را بر ران | |
| در خطاب شه عالم چو به سلک خدمتش | آیم و این گهر چند فشانم ز زبان | |
| صفت حضرت دهلی که سواد اعظم | هست منشور وی از حرسهالله نشان | |
| صفت مسجد جامع که چنان ست درو | شجره‌ی طیبه هر سوی چو طوبی بجنان | |
| صفت شکل مناره که ز رفعت سنگش | از پی خنجر خورشید شده سنگ فشان | |
| صفت حوض که در قالب سنگین گوئی | ریخته دست ملک زآب خضر صورت جان | |
| صفت فصل دی و سردی مهر شه شرق | وامدن تیغ کشیده ز پی ضبط جهان | |
| صفت آتش و آن گرم رویهاش به دی | که شب و روز بود شمع دل و میوه‌ی جان | |
| جنبش شاه ز دهلی ز پی کین پدر | گشتن آغاز غبار و شدن مهر نهان | |
| صفت قصر نو و «شهر نو» اندر لب آب | که بود عرصه‌ی رفرف چو رف آن ایوان | |
| صفت فصل خزان و بمغل عزم سپاه | هم بر آن‌سان که به تاراج چمن باد خزان | |
| صفت فصل بهاران که چنان گردد باغ | که بدو نرگس نادیده بماند حیران | |
| صفت موسم نوروز و طرب کردن شاه | بزم دریا و کف دست چو ابر نیسان | |
| صفت چتر سیاه که از پی چشم خورشید | آن سیاهی که تو در خود طلبی هست همان | |
| صفت چتر سپید از پس آن چتر سیاه | چون شب قدر و سپیده دم عید از پس آن |