بهار پرده بر انداخت روی نیکو را

بهار پرده بر انداخت روی نیکو را		نمونه گشت جهان بوستان مینو را
یکی در ابر بهاری نگر ز رشته‌ی صبح		چگونه می‌گسلد دانه‌های لولو را
سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی		ز دست چون بتوان داد روی نیکو را
به باغ غرقه‌ی خون است لاله دانی چیست		ز تیغ کوه بریده است روزگار او را
بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم		ببوی گل بکف آریم جام گلبو را

□

مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است

که راحتی نبود صحبت ریایی را

□

چو خاک بر سر راه امید منتظرم		کزان دیار رساند صبا نسیم وفا
برای کس چو نگردد فلک بی‌تقدیر		عنان خویش گذارم به اقتضای قضا
میان صومعه و دیر گر چه فرقی نیست		چو من به خویش نباشم چه اختیار مرا
کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت		چه التفات نماید به مسند دارا ؟
خوش آنکسی که درین دور میدهد دستش		حریف جنس و می صاف و گوشه‌ی تنها