| چو بیژن سپه را همه راست کرد | به ایرانیان برکمین خواست کرد | |
| بدانست ماهوی و از قلبگاه | خروشان برفت ازمیان سپاه | |
| نگه کرد بیژن درفشش بدید | بدانست کو جست خواهد گزید | |
| به برسام فرمود کز قلبگاه | به یکسو گذار آنک داری سپاه | |
| نباید که ماهوی سوری ز جنگ | بترسد به جیحون کشد بی‌درنگ | |
| به تیزی ازو چشم خود برمدار | که با او دگرگونه سازیم کار | |
| چو برسام چینی درفشش بدید | سپه را ز لشکر به یکسو کشید | |
| همی‌تاخت تاپیش ریگ فرب | پر آژنگ رخ پر ز دشنام لب | |
| مر او را بریگ فرب دربیافت | رکابش گران کرد و اندر شتافت | |
| چو نزدیک ماهو برابر به بود | نزد خنجر او را دلیری نمود | |
| کمربند بگرفت و او را ز زین | برآورد و آسان بزد بر زمین | |
| فرود آمد و دست او را ببست | به پیش اندر افگند و خود برنشست | |
| همانگه رسیدند یاران اوی | همه دشت ازو شد پر از گفت و گوی | |
| ببرسام گفتند کاین را مبر | بباید زدن گردنش راتبر | |
| چنین داد پاسخ که این راه نیست | نه زین تاختن بیژن آگاه نیست | |
| همانگه به بیژن رسید آگهی | که آمد بدست آن نهانی رهی | |
| جهانجوی ماهوی شوریده هش | پر آزار و بی‌دین خداوندکش | |
| چو بشنید بیژن از آن شادشد | ببالید وز اندیشه آزاد شد | |
| شراعی زدند از بر ریگ نرم | همی‌رفت ماهوی چون باد گردم | |
| گنهکار چون روی بیژن بدید | خردشد ز مغز سرش ناپدید |