| چو بشنید بیژن سپه گرد کرد | ز ترکان سواران روز نبرد | |
| ز قجقار باشی بیامد دمان | نجست ایچ‌گونه بره بر زمان | |
| چونزدیک شهر بخارا رسید | همه دشت نخشب سپه گسترید | |
| به یاران چنین گفت که اکنون شتاب | مدارید تا او بدین روی آب | |
| به پیکار ما پیش آرد سپاه | مگر باز خواهیم زوکین شاه | |
| ازان پس بپرسید کز نامدار | که ماند ایچ فرزند کاید به کار | |
| جهاندار شه را برادر به دست | پسر گر نبود ایچ دختر به دست | |
| که او را بیاریم و یاری دهیم | به ماهوی بر کامگاری دهیم | |
| بدو گفت به رسام کای شهریار | سرآمد برین تخمه‌ی بر روزگار | |
| بران شهرها تازیان راست دست | که نه شاه ماند نه یزدان پرست | |
| چو بشنید بیژن سپه برگرفت | ز کار جهان دست بر سرگرفت | |
| طلایه بیامد که آمد سپاه | به پیکند سازد همی رزمگاه | |
| سپاهی بکشتی برآمد ز آب | که از گرد پیدا نبود آفتاب | |
| سپهدار بیژن به پیش سپاه | بیامد که سازد همی رزمگاه | |
| چو ماهوی سوری سپه را بدید | تو گفتی که جانش ز تن برپرید | |
| ز بس جوشن و خود و زرین سپر | ز بس نیزه و گر ز وچاچی تبر | |
| غمی شد برابر صفی برکشید | هوا نیلگون شد زمین ناپدید |