| چنین تا به بیژن رسید آگهی | که ماهوی بگرفت تخت مهی | |
| بهر سوی فرستاد مهر و نگین | همی رام گردد برو بر زمین | |
| کنون سوی جیحون نهادست روی | به پرخاش با لشکری جنگجوی | |
| بپرسید بیژن که تاجش که داد | بروکرد گوینده آن کاریاد | |
| بدو گفت برسام کای شهریار | چو من بردم از چاچ چندان سوار | |
| بیاوردم از مرو چندان بنه | بشد یزدگرد از میان یک تنه | |
| تو را گفته بد تخت زرین اوی | همان یاره‌ی گوهر آگین اوی | |
| همان گنج و تاجش فرستم به چاج | تو را باید اندر جهان تخت عاج | |
| به مرو اندرون رزم کردم سه روز | چهارم چو بفروخت گیتی فروز | |
| شدم تنگدل رزم کردم درشت | جفا پیشه ماهوی بنمود پشت | |
| چو ماهوی گنج خداوند خویش | بیاورد بی‌رنج و بنهاد پیش | |
| چوآگنده شد مرد بی‌تن به چیز | مرا خود تو گفتی ندیدست نیز | |
| به مرو اندرون بود لشکر دوماه | به خوبی نکرد ایچ برمانگاه | |
| بکشت او خداوند را در نهان | چنان پادشاهی بزرگ جهان | |
| سواری که گفتی میان سپاه | همی‌برگذارد سر از چرخ ماه | |
| ز ترکان کسی پیش گرزش نرفت | همی زو دل نامداران بگفت | |
| چو او کشته شد پادشاهی گرفت | بدین گونه ناپارسایی گرفت | |
| طلایه همی‌گوید آمد سپاه | نباید که بر ما بگیرند راه | |
| چو بدخواه جنگی به بالین رسید | نباید تو را با سپاه آرمید | |
| چنین گل به پالیز شاهان مباد | چو باشد نیاید ز پالیز یاد |