| جهاندیدگان را همه گرد کن | زبان تیز گردان به شیرین سخن | |
| چنین گوی کاین تاج انگشتری | مرا شاه داد از پی مهتری | |
| چو دانست کامد ز ترکان سپاه | چوشب تیره‌تر شد مرا خواند شاه | |
| مرا گفت چون خاست باد نبرد | که داند به گیتی که برکیست گرد | |
| تواین تاج و انگشتری را بدار | بود روز کین تاجت آید به کار | |
| مرانیست چیزی جزین در جهان | همانا که هست این ز تازی نهان | |
| تو زین پس به دشمن مده گاه من | نگه دار هم زین نشان راه من | |
| من این تاج میراث دارم ز شاه | به فرمان او بر نشینم به گاه | |
| بدین چاره ده بند بد را فروغ | که داند که این راستست از دروغ | |
| چوبشنید ماهوی گفتا که زه | تو دستوری و بر تو بر نیست مه | |
| همه مهتران را ز لشکر بخواند | وزین گونه چندین سخنها براند | |
| بدانست لشکر که این نیست راست | به شوخی ورا سر بریدن سزاست | |
| یکی پهلوان گفت کاین کار تست | سخن گر درستست گر نادرست | |
| چوبشنید بر تخت شاهی نشست | به افسون خراسانش آمد بدست | |
| ببخشید روی زمین بر مهان | منم گفت با مهر شاه جهان | |
| جهان را سراسر به بخشش گرفت | ستاره نظاره برو ای شگفت | |
| به مهتر پسر داد بلخ و هری | فرستاد بر هر سوی لشکری | |
| بد اندیشگان را همه برکشید | بدانسان که از گوهر او سزید | |
| بدان را بهرجای سالار کرد | خردمند را سرنگونسارکرد | |
| چو زیراندر آمد سر راستی | پدید آمد از هر سوی کاستی |