| کس آمد به ماهوی سوری بگفت | که شاه جهان گشت با خاک جفت | |
| سکوبا و قسیس و رهبان روم | همه سوگواران آن مرز و بوم | |
| برفتند با مویه برنا و پیر | تن شاه بردند زان آبگیر | |
| یکی دخمه کردند او رابه باغ | بلند و بزرگیش برتر ز راغ | |
| چنین گفت ماهوی بدبخت و شوم | که ایران نبد پش ازین خویش روم | |
| فرستاد تا هر که آن دخمه کرد | هم آنکس کزان کار تیمار خورد | |
| بکشتند و تاراج کردند مرز | چنین بود ماهوی را کام و ارز | |
| ازان پس بگرد جهان بنگرید | ز تخم بزرگان کسی را ندید | |
| همان تاج با او بد و مهر شاه | شبان زاده را آرزو کردگاه | |
| همه رازدارانش را پیش خواند | سخن هرچ بودش به دل در براند | |
| به دستور گفت ای جهاندیده مرد | فراز آمد آن روز ننگ و نبرد | |
| نه گنجست بامن نه نام و نژاد | همی‌داد خواهم سرخود بباد | |
| بر انگشتری یزدگردست نام | به شمشیر بر من نگردند رام | |
| همه شهر ایران ورا بنده بود | اگر خویش بد ار پراگنده بود | |
| نخواند مرا مرد داننده شاه | نه بر مهرم آرام گیرد سپاه | |
| جزین بود چاره مرا در نهان | چرا ریختم خون شاه جهان | |
| همه شب ز اندیشه پر خون بدم | جهاندار داند که من چون بدم | |
| بدو رای زن گفت که اکنون گذشت | ازین کار گیتی پر آواز گشت | |
| کنون بازجویی همی کارخویش | که بگسستی آن رشته‌ی تار خویش | |
| کنون او بدخمه درون خاک شد | روان ورا زهر تریاک شد |