| چو بشنید ماهوی بیدادگر | سخنها کجا گفت او را پسر | |
| چنین گفت با آسیابان که خیز | سواران ببر خون دشمن بریز | |
| چو بشنید ازو آسیابان سخن | نه سردید از آن کار پیدانه بن | |
| شبانگاه نیران خرداد ماه | سوی آسیابان رفت نزدیک شاه | |
| ز درگاه ماهوی چون شد برون | دو دیده پر از آب دل پر ز خون | |
| سواران فرستاد ماهوی زود | پس آسیابان به کردار دود | |
| بفرمود تا تاج و آن گوشوار | همان مهر و آن جامه‌ی شاهوار | |
| نباید که یکسر پر از خون کنند | ز تن جامه‌ی شاه بیرون کنند | |
| بشد آسیابان دو دیده پر آب | به زردی دو رخساره چون آفتاب | |
| همی‌گفت کای روشن کردگار | تویی برتر از گردش روزگار | |
| تو زین ناپسندیده فرمان او | هم اکنون به پیچان تن و جان او | |
| بر شاه شد دل پر از شرم و باک | رخانش پر آب و دهانش چو خاک | |
| به نزدیک تنگ اندر آمد به هوش | چنان چون کسی راز گوید بگوش | |
| یکی دشنه زد بر تهیگاه شاه | رهاشد به زخم اندر از شاه آه | |
| به خاک اندر آمد سرو افسرش | همان نان کشکین به پیش اندرش | |
| اگر راه یابد کسی زین جهان | بباشد ندارد خرد در نهان | |
| ز پرورده سیر آید این هفت گرد | شود کشته بر بیگنه یزدگرد | |
| برین گونه بر تاجداری بمرد | که از لشکر او سواری نبرد | |
| خردنیست با گرد گردان سپهر | نه پیدابود رنج و خشمش ز مهر | |
| همان به که گیتی نبینی به چشم | نداری ز کردار او مهر و خشم |