| کنون زندگانیت ناخوش بود | چو رفتی نشستت در آتش بود | |
| نشست او و شهر وی بر پای خاست | به ماهوی گفت این دلیری چراست | |
| شهنشاه را کارزار آمدی | ز خان و ز فغفور یار آمدی | |
| ازین تخمه‌ی بی‌کس بسی یافتند | که هرگز بکشتنش نشتافتند | |
| توگر بنده‌ای خون شاهان مریز | که نفرین بود بر تو تا رستخیز | |
| بگفت این و بنشست گریان به درد | پر از خون دل و مژه پر آب زرد | |
| چو بنشست گریان بشد مهرنوش | پر از درد با ناله و با خروش | |
| به ماهوی گفت ای بد بد نژاد | که نه رای فرجام دانی نه داد | |
| ز خون کیان شرم دارد نهنگ | اگر کشته بیند ندرد پلنگ | |
| ایا بتر از دد به مهر و به خوی | همی گاه شاه آیدت آرزوی | |
| چو بر دست ضحاک جم کشته شد | چه مایه سپهر از برش گشته شد | |
| چو ضحاک بگرفت روی زمین | پدید آمد اندر جهان آبتین | |
| بزاد آفریدون فرخ نژاد | جهان را یکی دیگر آمد نهاد | |
| شنیدی که ضحاک بیدادگر | چه آورد از آن خویشتن را به سر | |
| برو سال بگذشت ما نا هزار | به فرجام کار آمدش خواستار | |
| و دیگر که تور آن سرافراز مرد | کجا آز ایران و را رنجه کرد | |
| همان ایرج پاک دین رابکشت | برو گردش آسمان شد درشت | |
| منوچهر زان تخمه‌ی آمد پدید | شد آن بند بد را سراسر کلید | |
| سه دیگر سیاوش ز تخم کیان | کمر بست بی‌آرزو در میان | |
| به گفتار گرسیوز افراسیاب | ببرد از روان و خرد شرم و آب |