| یکی پهلوان بود گسترده کام | نژادش ز طرخان و بیژن بنام | |
| نشستش به شهر سمرقند بود | بران مرز چندیش پیوند بود | |
| چو ماهوی بدبخت خودکامه شد | ازو نزد بیژن یکی نامه شد | |
| که ای پهلوان زاده‌ی بی‌گزند | یکی رزم پیش آمدت سودمند | |
| که شاه جهان با سپاه ای درست | ابا تاج و گاهست و با افسرست | |
| گرآیی سر و تاج و گاهش تو راست | همان گنج و چتر سیاهش تو راست | |
| چو بیژن نگه کرد و آن نامه دید | جهان پیش ماهوی خودکامه دید | |
| به دستور گفت ای سر راستان | چه داری بیاد اندرین داستان | |
| بیاری ماهوی گر من سپاه | برانم شود کارم ایدر تباه | |
| به من برکند شاه چینی فسوس | مرا بی‌منش خواند و چاپلوس | |
| وگرنه کنم گوید از بیم کرد | همی‌ترسد از روز ننگ و نبرد | |
| چنین داد دستور پاسخ بدوی | که ای شیر دل مرد پرخاشجوی | |
| از ایدر تو را ننگ باشد شدن | به یاری ماهوی و باز آمدن | |
| ببرسام فرمای تا با سپاه | بیاری شود سوی آن رزمگاه | |
| به گفتار سوری شوی سوی جنگ | سبکسار خواند تار مرد سنگ | |
| چنین گفت بیژن که اینست رای | مرا خود نجنبید باید ز جای | |
| ببرسام فرمود تا ده هزار | نبرده سواران خنجرگزار | |
| به مرو اندرون ساز جنگ آورد | مگر گنج ایران به چنگ آورد | |
| سپاه از بخارا چوپران تذرو | بیامد به یک هفته تا شهر مرو | |
| شب تیره هنگام بانگ خروس | از آن مرز برخاست آواز کوس |