| جهاندار زین خود نه آگاه بود | که ماهوی سوریش بدخواه بود | |
| به شبگیر گاه سپیده دمان | سواری سوی خسرو آمد دوان | |
| که ماهوی گوید که آمد سپاه | ز ترکان کنون برچه رایست شاه | |
| سپهدار خانست و فغفور چین | سپاهش همی بر نتابد زمین | |
| بر آشفت و جوشن بپوشید شاه | شد از گرد گیتی سراسر سیاه | |
| چو نیروی پرخاش ترکان بدید | بزد دست و تیغ از میان برکشید | |
| به پیش سپاه اندر آمد چو پیل | زمین شد به کردار دریای نیل | |
| چو بر لشکر ترک بر حمله برد | پس پشت او در نماند ایچ گرد | |
| همه پشت بر تاجور گاشتند | میان سوارانش بگذاشتند | |
| چو برگشت ماهوی شاه جهان | بدانست نیرنگ او در نهان | |
| چنین بود ماهوی را رای و راه | که او ماند اندر میان سپاه | |
| شهنشاه در جنگ شد ناشکیب | همی‌زد به تیغ و به پای و رکیب | |
| فراوان از آن نامداران بشکت | چو بیچاره‌تر گشت بنمود پشت | |
| ز ترکان بسی بود در پشت اوی | یکی کابلی تیغ در مشت اوی | |
| همی‌تاخت جوشان چو از ابر برق | یکی آسیا بد برآن آب زرق | |
| فرود آمد از باره شاه جهان | ز بدخواه در آسیا شد نهان | |
| سواران بجستن نهادند روی | همه زرق ازو شد پر از گفت و گوی | |
| ازو بازماند اسپ زرین ستام | همان گرز و شمشیر زرین نیام | |
| بجستنش ترکان خروشان شدند | از آن باره و ساز جوشان شدند | |
| نهان گشته در خانه‌ی آسیا | نشست از بر خشک لختی گیا |