| ز پاداش نیکی فزایش کنیم | برین پیش دستی نیایش کنیم | |
| همانا که آمد شما را خبر | که ما را چه آمد ز اختر به سر | |
| ازین مارخوار اهرمن چهرگان | ز دانایی و شرم بی بهرگان | |
| نه گنج و نه نام و نه تخت و نژاد | همی‌داد خواهند گیتی بباد | |
| بسی گنج و گوهر پراگنده شد | بسی سر به خاک اندر آگنده شد | |
| چنین گشت پرگار چرخ بلند | که آید بدین پادشاهی گزند | |
| ازین زاغ ساران بی‌آب و رنگ | نه هوش و نه دانش نه نام و نه ننگ | |
| که نوشین روان دیده بود این به خواب | کزین تخت به پراگند رنگ و آب | |
| چنان دید کز تازیان صد هزار | هیونان مست و گسسته مهار | |
| گذر یافتندی با روند رود | نماندی برین بوم بر تار و پود | |
| به ایران و بابل نه کشت و درود | به چرخ زحل برشدی تیره دود | |
| هم آتش به مردی به آتشکده | شدی تیره نوروز و جشن سده | |
| از ایوان شاه جهان کنگره | فتادی به میدان او یکسره | |
| کنون خواب راپاسخ آمد پدید | ز ما بخت گردن بخواهد کشید | |
| شود خوار هرکس که هست ارجمند | فرومایه را بخت گردد بلند | |
| پراگنده گردد بدی در جهان | گزند آشکارا و خوبی نهان | |
| بهر کشوری در ستمگاره‌یی | پدید آید و زشت پتیاره‌یی | |
| نشان شب تیره آمد پدید | همی روشنایی بخواهد پرید | |
| کنون ما به دستوری رهنمای | همه پهلوانان پاکیزه رای | |
| به سوی خراسان نهادیم روی | بر مرزبانان دیهیم جوی |