| یکی نامه بنوشت دیگر بطوس | پر از خون دل و روی چون سندروس | |
| نخست آفرین کرد بر دادگر | کزو دید نیرو و بخت و هنر | |
| خداوند پیروزی و فرهی | خداوند دیهیم شاهنشهی | |
| پی پشه تا پر و چنگ عقاب | به خشکی چو پیل و نهنگ اندر آب | |
| ز پیمان و فرمان او نگذرد | دم خویش بی رای او نشمرد | |
| ز شاه جهان یزدگرد بزرگ | پدر نامور شهریار سترگ | |
| سپهدار یزدان پیروزگر | نگهبان جنبده و بوم و بر | |
| ز تخم بزرگان یزدان شناس | که از تاج دارند از اختر سپاس | |
| کزیشان شد آباد روی زمین | فروزنده‌ی تاج و تخت و نگین | |
| سوی مرزبانان با گنج و گاه | که با فرو برزند و با داد و راه | |
| شمیران و رویین دژ و رابه کوه | کلات از دگر دست و دیگر گروه | |
| نگهبان ما باد پروردگار | شما بی‌گزند از بد روزگار | |
| مبادا گزند سپهر بلند | مه پیکار آهرمن پرگزند | |
| همانا شنیدند گردنکشان | خنیده شد اندر جهان این نشان | |
| که بر کارزای و مرد نژاد | دل ما پر آزرم و مهرست و داد | |
| به ویژه نژاد شما را که رنج | فزونست نزدیک شاهان ز گنج | |
| چو بهرام چوبینه آمد پدید | ز فرمان دیهیم ما سرکشید | |
| شما را دل از شهر ای فراخ | به پیچید وز باغ و میدان و کاخ | |
| برین باستان راع و کوه بلند | کده ساختید از نهیب گزند | |
| گر ای دون که نیرو دهد کردگار | به کام دل ما شود روزگار |