| که ما بوم آباد بگذاشتیم | جهان در پناه تو پنداشتیم | |
| کنون داغ دل نزد خاقان شویم | ز تازی سوی مرز دهقان شویم | |
| شهنشاه مژگان پر از آب کرد | چنین گفت با نامداران بدرد | |
| که یکسر به یزدان نیایش کنید | ستایش ورا در فزایش کنید | |
| مگر باز بینم شما رایکی | شود تیزی تا زیان اندکی | |
| همه پاک پروردگار منید | همان از پدر یادگار منید | |
| نخواهم که آید شما را گزند | مباشید با من ببد یارمند | |
| ببینیم تا گرد گردان سپهر | ازین سوکنون برکه گردد به مهر | |
| شماساز گیرید با پای او | گذر نیست با گردش و رای او | |
| وزان پس به بازارگانان چین | چنین گفت کاکنون به ایران زمین | |
| مباشید یک چند کز تازیان | بدین سود جستن سرآید زیان | |
| ازو باز گشتند با درد و جوش | ز تیمار با ناله و با خروش | |
| فرخ زاد هرمزد لشکر براند | ز ایران جهاندیدگان را بخواند | |
| همی‌رفت با ناله و درد شاه | سپهبد به پیش اندرون با سپاه | |
| چو منزل به منزل بیامد بری | بر آسود یک چند با رود و می | |
| ز ری سوی گرگان بیامد چو باد | همی‌بود یک چند نا شاد و شاد | |
| ز گرگان بیامد سوی راه بست | پر آژنگ رخسار و دل نادرست |