| که پرهیز از آن کن که بد کرده‌ای | که او را به بیهوده آزرده‌ای | |
| بدان دار اومید کو را به مهر | سر از نیستی بردی اندر سپهر | |
| فرخ زاد برهم بزد هر دودست | بدو گفت کای شاه یزدان پرست | |
| به بد گوهران بر بس ایمن مشو | که این را یکی داستانست نو | |
| که هر چند بر گوهر افسون کنی | به کوشی کزو رنگ بیرون کنی | |
| چو پروردگارش چنان آفرید | تو بر بند یزدان نیابی کلید | |
| ازیشان نبرند رنگ و نژاد | تو را جز بزرگی و شاهی مباد | |
| بدو گفت شاه‌ای هژبر ژیان | ازین آزمایش ندارد زیان | |
| ببود آن شب و بامداد پگاه | گرانمایگان برگرفتند راه | |
| ز بغداد راه خراسان گرفت | هم رنجها بر دل آسان گرفت | |
| بزرگان ایران همه پر ز درد | برفتند با شاه آزاد مرد | |
| برو بر همی‌خواندند آفرین | که بی تو مبادا زمان و زمین | |
| خروشی برآمد ز لشکر به زار | ز تیمار وز رفتن شهریار | |
| ازیشان هر آنکس که دهقان بدند | وگر خویش و پیوند خاقان بدند | |
| خروشان بر شهریار آمدند | همه دیده چون جویبار آمدند | |
| که ما را دل از بوم و آرامگاه | چگونه بود شاد بی روی شاه | |
| همه بوم آباد و فرزند وگنج | بمانیم و با تو گزینیم رنج | |
| زمانه نخواهیم بی‌تخت تو | مبادا که پیچان شود بخت تو | |
| همه با توآییم تا روزگار | چه بازی کند دردم کارزار | |
| ز خاقانیان آنک بد چرب گوی | به خاک سیه برنهادند روی |