| بزرگان ایران و چندین سپاه | بر و بوم آباد و تخت و کلاه | |
| سر خویش گیرم بمانم بجای | بزرگی نباشد نه مردی ورای | |
| مرا جنگ دشمن به آید ز ننگ | یکی داستان زد برین بر پلنگ | |
| که خیره به بدخواه منمای پشت | چو پیش آیدت روزگاری درشت | |
| چنان هم که کهتر به فرمان شاه | بد و نیک باید که دارد نگاه | |
| جهاندار باید که او را به رنج | نماند بجای وشود سوی گنج | |
| بزرگان برو خواندند آفرین | که اینست آیین شاهان دین | |
| نگه کن کنون تا چه فرمان دهی | چه خواهی و با ما چه پیمان نهی | |
| مهان را چنین پاسخ آورد شاه | کز اندیشه گردد دل من تباه | |
| همانا که سوی خراسان شویم | ز پیکار دشمن تن آسان شویم | |
| کزان سو فراوان مرا لشکرست | همه پهلوانان کنداورست | |
| بزرگان و ترکان خاقان چین | بیایند و بر ما کنند آفرین | |
| بران دوستی نیز بیشی کنیم | که با دخت فغفور خویشی کنیم | |
| بیاری بیاید سپاهی گران | بزرگان و ترکان جنگاوران | |
| کنارنگ مروست ماهوی نیز | ابا لشکر و پیل و هر گونه چیز | |
| کجاپیشکارشبانان ماست | برآورده‌ی دشتبانان ماست | |
| ورا بر کشیدم که گوینده بود | همان رزم را نیز جوینده بود | |
| چو بی‌ارز رانام دادیم و ارز | کنارنگی و پیل و مردان و مرز | |
| اگر چند بی‌مایه و بی‌تنست | برآورده‌ی بارگاه منست | |
| ز موبد شنیدستم این داستان | که با خواند از گفته‌ی باستان |