| جهانی کجا شربتی آب سرد | نیرزد دلت را چه داری به درد | |
| هرآنکس که پیش من آید به جنگ | نبیند به جز دوزخ و گور تنگ | |
| بهشتست اگر بگروی جای تو | نگر تا چه باشد کنون رای تو | |
| به قرطاس مهر عرب برنهاد | درود محمد همی‌کرد یاد | |
| چو شعبه مغیره بگفت آن زمان | که آید بر رستم پهلوان | |
| ز ایران یکی نامداری ز راه | بیامد بر پهلوان سپاه | |
| که آمد فرستاده‌یی پیروسست | نه اسپ و سلیح و نه چشمی درست | |
| یکی تیغ باریک بر گردنش | پدید آمده چاک پیراهنش | |
| چورستم به گفتار او بنگرید | ز دیبا سراپرده‌ی برکشید | |
| ز زربفت چینی کشیدند نخ | سپاه اندر آمد چو مور و ملخ | |
| نهادند زرین یکی زیرگاه | نشست از برش پهلوان سپاه | |
| بر او از ایرانیان شست مرد | سواران و مردان روز نبرد | |
| به زر بافته جامه‌های بنفش | بپا اندرون کرده زرینه کفش | |
| همه طوق داران با گوشوار | سرا پرده آراسته شاهوار | |
| چو شعبه به بالای پرده سرای | بیامد بران جامه ننهاد پای | |
| همی‌رفت برخاک برخوار خوار | ز شمشیر کرده یکی دستوار | |
| نشست از بر خاک و کس را ندید | سوی پهلوان سپه ننگرید | |
| بدو گفت رستم که جان شاددار | بدانش روان و تن آباد دار | |
| بدو گفت شعبه که ای نیک نام | اگر دین پذیری شوم شادکام | |
| بپیچید رستم ز گفتار اوی | بروهاش پرچین شد و زرد روی |