| فرستاده‌ی نیز چون برق و رعد | فرستاد تازان به نزدیک سعد | |
| یکی نامه‌یی بر حریر سپید | نویسنده بنوشت تابان چوشید | |
| به عنوان بر از پور هرمزد شاه | جهان پهلوان رستم نیک خواه | |
| سوی سعد و قاص جوینده جنگ | جهان کرده بر خویشتن تار و تنگ | |
| سرنامه گفت از جهاندار پاک | بباید که باشیم با بیم و باک | |
| کزویست بر پای گردان سپهر | همه پادشاهیش دادست و مهر | |
| ازو باد بر شهریار آفرین | که زیبای تاجست و تخت و نگین | |
| که دارد به فر اهرمن راببند | خداوند شمشیر و تاج بلند | |
| به پیش آمد این ناپسندیده کار | به بیهوده این رنج و این کارزار | |
| به من بازگوی آنک شاه تو کیست | چه مردی و آیین و راه تو چیست | |
| به نزد که جویی همی دستگاه | برهنه سپهبد برهنه سپاه | |
| بنانی تو سیری و هم گرسنه | نه پیل و نه تخت و نه بارو بنه | |
| به ایران تو را زندگانی بس است | که تاج و نگین بهر دیگر کس است | |
| که با پیل و گنجست و با فروجاه | پدر بر پدر نامبردار شاه | |
| به دیدار او بر فلک ماه نیست | به بالای او بر زمین شاه نیست | |
| هر آن گه که در بزم خندان شود | گشاده لب و سیم دندان شود | |
| به بخشد بهای سر تازیان | که بر گنج او زان نیاید زیان | |
| سگ و یوز و بازش ده و دو هزار | که با زنگ و زرند و با گوشوار | |
| به سالی هم دشت نیزه وران | نیابند خورد از کران تا کران | |
| که او را به باید به یوز و به سگ | که در دشت نخچیر گیرد به تگ |