| عمر سعد وقاس را با سپاه | فرستاد تا جنگ جوید ز شاه | |
| چو آگاه شد زان سخن یزگرد | ز هر سو سپاه اندر آورد گرد | |
| بفرمود تا پور هرمزد راه | به پیماید و بر کشد با سپاه | |
| که رستم بدش نام و بیدار بود | خردمند و گرد و جهاندار بود | |
| ستاره شمر بود و بسیار هوش | به گفتارش موبد نهاده دو گوش | |
| برفت و گرانمایگان راببرد | هر آنکس که بودند بیدار و گرد | |
| برین گونه تا ماه بگذشت سی | همی رزم جستند در قادسی | |
| بسی کشته شد لشکر از هر دو سوی | سپه یک ز دیگر نه برگاشت روی | |
| بدانست رستم شمار سپهر | ستاره شمر بود و با داد و مهر | |
| همی‌گفت کاین رزم را روی نیست | ره آب شاهان بدین جوی نیست | |
| بیاورد صلاب و اختر گرفت | ز روز بلا دست بر سر گرفت | |
| یکی نامه سوی برادر به درد | نوشت و سخنها همه یاد کرد | |
| نخست آفرین کرد بر کردگار | کزو دید نیک و بد روزگار | |
| دگر گفت کز گردش آسمان | پژوهنده مردم شود بدگمان | |
| گنهکارتر در زمانه منم | ازی را گرفتار آهرمنم | |
| که این خانه از پادشاهی تهیست | نه هنگام پیروزی و فرهیست | |
| ز چارم همی‌بنگرد آفتاب | کزین جنگ ما را بد آید شتاب | |
| ز بهرام و زهره‌ست ما را گزند | نشاید گذشتن ز چرخ بلند | |
| همان تیر و کیوان برابر شدست | عطارد به برج دو پیکر شدست | |
| چنین است و کاری بزرگست پیش | همی سیر گردد دل از جان خویش |