| ببالا چو سرو و به رخ چون بهار | بهر چیز ماننده‌ی شهریار | |
| سراسر همه باغ زو روشنست | چو خورشید تابنده در جوشنست | |
| فروهشته از شاخ زرین سپر | یکی بنده در پیش او با کمر | |
| برید این چنین شاخ گوهر ازوی | مراداد و گفتا کز ایدر بپوی | |
| ز بازار نان آور و نان خورش | هم اکنون برفتم چو باد از برش | |
| بدانست شیروی کو خسروست | که دیدار او در زمانه نوست | |
| ز درگاه رفتند سیصد سوار | چو باد دمان تا لب جویبار | |
| چو خسرو ز دور آن سپه را بدید | به پژمرد و شمشیر کین برکشید | |
| چو روی شهنشاه دید آن سپاه | همه باز گشتند گریان ز راه | |
| یکایک بر زاد فرخ شدند | بسی هر کسی داستانی زدند | |
| که ما بندگانیم و او خسروست | بدان شاه روز بد اکنون نوست | |
| نیارد برو زد کسی باد سرد | چه در باغ باشد چه اندر نبرد | |
| بشد زاد فرخ به نزدیک شاه | ز درگاه او برد چندی سپاه | |
| چو نزدیک او رفت تنها ببود | فراوان سخن گفت و خسرو شنود | |
| بدو گفت اگر شاه بارم دهد | برین کرده‌ها زینهارم دهد | |
| بیایم بگویم سخن هرچ هست | وگرنه بپویم به سوی نشست | |
| بدو گفت خسرو چه گفتی بگوی | نه انده گساری نه پیکارجوی | |
| چنین گفت پس مرد گویا به شاه | که درکار هشیاتر کن نگاه | |
| بران نه که کشتی تو جنگی هزار | سرانجام سیرآیی از کارزار | |
| همه شهر ایران تو را دشمنند | به پیکار تو یک دل و یک تنند |