| همی‌بود خسرو بران مرغزار | درخت بلند ازبرش سایه دار | |
| چو بگذشت نیمی ز روز دراز | بنان آمد آن پادشا رانیاز | |
| به باغ اندرون بد یکی پایکار | که نشناختی چهره‌ی شهریار | |
| پرستنده راگفت خورشید فش | که شاخی گهر زین کمر بازکش | |
| بران شاخ برمهره‌ی زر پنج | ز هرگونه مهره بسی برده رنج | |
| چنین گفت با باغبان شهریار | که این مهره‌ها تا کت آید به کار | |
| به بازار شو بهره‌یی گوشت خر | دگر نان و بی‌راه جایی گذر | |
| مرآن گوهران را بها سی هزار | درم بد کسی را که بودی به کار | |
| سوی نانبا شد سبک باغبان | بدان شاخ زرین ازو خواست نان | |
| بدو نانوا گفت کاین رابها | ندانم نیارمت کردن رها | |
| ببردند هر دو به گوهر فروش | که این را بها کن بدانش بکوش | |
| چو داننده آن مهره‌ها رابدید | بدو گفت کاین را که یارد خرید | |
| چنین شاخ در گنج خسرو بدی | برین گونه هر سال صد نوبدی | |
| تو این گوهران از که دزدیده‌ای | گر از بنده خفته ببریده‌ای | |
| سوی زاد فرخ شدند آن سه مرد | ابا گوهر و زر و با کارکرد | |
| چو آن گوهران زاد فرخ بدید | سوی شهریار نو اندر کشید | |
| به شیروی بنمود زان سان گهر | بریده یکی شاخ زرین کمر | |
| چنین گفت شیروی با باغبان | که گر زین خداوند گوهر نشان | |
| نگویی هم اکنون ببرم سرت | همان را که او باشد از گوهرت | |
| بدو گفت شاها به باغ اندرست | زره پوش مردی کمانی بدست |