| ورا نام شیروی بد آشکار | قبادش همی‌خواند این پیشکار | |
| شب تیره باید شدن سوی چین | وگر سوی ما چین و مکران زمین | |
| بریشان به افسون بگیریم راه | ز فغفور چینی بخواهم سپاه | |
| ازان کاخترش به آسمان تیره بود | سخنهای او بر زمین خیره بود | |
| شب تیره افسون نیامد به کار | همی‌آمدش کار دشوار خوار | |
| به شیرین چنین گفت که آمد زمان | بر افسون ما چیره شد بدگمان | |
| بدو گفت شیرین که نوشه بدی | همیشه ز تو دور دست بدی | |
| بدانش کنون چاره‌ی خویش ساز | مبادا که آید به دشمن نیاز | |
| چو روشن شود دشمن چاره جوی | نهد بی‌گمان سوی این کاخ روی | |
| هم آنگه زره خواست از گنج شاه | دو شمشیر هندی و رومی کلاه | |
| همان ترکش تیرو زرین سپر | یکی بنده‌ی گرد و پرخاشخر | |
| شب تیره‌گون اندر آمد به باغ | بدان گه که برخیزد ازخواب زاغ | |
| به باغ بزرگ اندر از بس درخت | نبد شاه را در چمن جای تخت | |
| بیاویخت از شاخ زرین سپر | بجایی کزو دور بودی گذر | |
| نشست از برنرگس و زعفران | یکی تیغ در زیر زانو گران | |
| چو خورشید برزد سنان از فراز | سوی کاخ شد دشمن دیو ساز | |
| یکایک بگشتند گرد سرای | تهی بد ز شاه سرافراز جای | |
| به تاراج دادند گنج ورا | نکرد ایچ کس یاد رنج ورا | |
| همه باز گشتنددیده پرآب | گرفته ز کار زمانه شتاب | |
| چه جوییم ازین گنبد تیزگرد | که هرگز نیاساید از کارکرد |