| همان زاد فرخ بدرگاه بر | همی‌بود و کس را ندادی گذر | |
| که آگه شدی زان سخن شهریار | به درگاه بر بود چون پرده دار | |
| چو پژمرده شد چادر آفتاب | همی‌ساخت هر مهتری جای خواب | |
| بفرمود تا پاسبانان شهر | هر آنکس که از مهتری داشت بهر | |
| برفتند یکسر سوی بارگاه | بدان جای شادی و آرام شاه | |
| بدیشان چنین گفت کامشب خروش | دگرگونه‌تر کرد باید ز دوش | |
| همه پاسبانان بنام قباد | همی‌کرد باید بهر پاس یاد | |
| چنین داد پاسخ که ای دون کنم | ز سر نام پرویز بیرون کنم | |
| چو شب چادر قیرگون کرد نو | ز شهر و ز بازار برخاست غو | |
| همه پاسبانان بنام قباد | چو آواز دادند کردند یاد | |
| شب تیره شاه جهان خفته بود | چو شیرین به بالینش بر جفته بود | |
| چو آواز آن پاسبانان شنید | غمی گشت و زیشان دلش بردمید | |
| بدو گفت شاها چه شاید بدن | برین داستانی بباید زدن | |
| از آواز او شاه بیدار شد | دلش زان سخن پر ز آزار شد | |
| به شیرین چنین گفت کای ماه روی | چه داری بخواب اندرون گفت وگوی | |
| بدو گفت شیرین که بگشای گوش | خروشیدن پاسبانان نیوش | |
| چو خسرو بدان گونه آوا شنید | به رخساره شد چون گل شنبلید | |
| چنین گفت کز شب گذشته سه پاس | بیابید گفتار اخترشناس | |
| که این بد گهر تا ز مادر بزاد | نهانی و را نام کردم قباد | |
| به آواز شیرویه گفتم همی | دگر نامش اندر نهفتم همی |