| اگر با سپاه اندر آیم به جنگ | کنم بر بدان جهان جای تنگ | |
| گرامی بد این شهریار جوان | به نزد کنارنگ و هم پهلوان | |
| چو روز چنان مرد کرد او سیاه | مبادا که بیند کسی تاج و گاه | |
| نژند آن زمان شد که بیداد شد | به بیدادگر بندگان شاد شد | |
| سخنهاش چون زاد فرخ شنید | مر او را ز ایرانیان برگزید | |
| بدو گفت کاکنون به زندان شویم | به نزدیک آن مستمندان شویم | |
| بیاریم بی‌باک شیروی را | جوان و دلیر جهانجوی را | |
| سپهبد نگهبان زندان اوست | کزو داشتی بیشتر مغز و پوست | |
| ابا شش هزار آزموده سوار | همی‌دارد آن بستگان را به زار | |
| چنین گفت با زاد فرخ تخوار | که کار سپهبد گرفتیم خوار | |
| گرین بخت پرویز گردد جوان | نماند به ایران یکی پهلوان | |
| مگر دار دارند گر چاه وبند | نماند به ایران کسی بی‌گزند | |
| بگفت این و از جای برکند اسپ | همی‌تاخت برسان آذر گشسپ | |
| سپاه اندر آورد یکسر به جنگ | سپهبد پذیره شدش بی درنگ | |
| سر لشکر نامور گشته شد | سپهبد به جنگ اندرون کشته شد | |
| پراگنده شد لشکر شهریار | سیه گشت روز و تبه گشت کار | |
| به زندان تنگ اندر آمد تخوار | بدان چاره با جامه‌ی کارزار | |
| به شیروی گردنکش آواز داد | سبک پاسخش نامور باز داد | |
| بدانست شیروی کان سرفراز | بدانگه به زندان چرا شد فراز | |
| چو روی تخوار او فروزان بدید | از اندوه چندان دلش بردمید |