| بدانست هم زاد فرخ که شاه | ز لشکر همه زو شناسد گناه | |
| چو آمد برون آن بد اندیش شاه | نیارست شد نیز در پیشگاه | |
| بدر بر همی‌بود تا هرکسی | همی‌کرد زان آزمایش بسی | |
| همی‌ساخت همواره تا آن سپاه | به پیچید یکسر ز فرمان شاه | |
| همی‌راند با هر کسی داستان | شدند اندر آن کار همداستان | |
| که شاهی دگر برنشیند به تخت | کزین دور شد فرو آیین و بخت | |
| بر زاد فرخ یکی پیر بود | که برکارها کردن آژیر بود | |
| چنین گفت بازاد فرخ که شاه | همی از تو بیند گناه سپاه | |
| کنون تا یکی شهریاری پدید | نیاری فزون زین نباید چخید | |
| که این بوم آباد ویران شود | از اندوه ایران چونیران شود | |
| نگه کرد باید به فرزند اوی | کدامست با شرم و بی‌گفت و گوی | |
| ورا شاد بر تخت باید نشاند | بران تاج دینار باید فشاند | |
| چو شیروی بیدار مهتر پسر | به زندان بود کس نباید دگر | |
| همی رای زد زین نشان هرکسی | برین روز و شب برنیامد بسی | |
| که برخاست گرد سپاه تخوار | همه کارها زو گرفتند خوار | |
| پذیره شدنش زاد فرخ به راه | فراوان برفتند با او سپاه | |
| رسیدند پس یک بدیگر فراز | سخن رفت چند آشکارا و راز | |
| همان زاد فرخ زبان برگشاد | بدیهای خسرو همه کرد یاد | |
| همی‌گفت لشکر به مردی و رای | همی‌کرد خواهند شاهی بپای | |
| سپهبد چنین داد پاسخ بدوی | که من نیستم چامه‌ی گفت وگوی |