| چو آگاه شد زان سخن شهریار | همی‌داشت آن کار دشوار خوار | |
| بدانست کان هست کارگر از | که گفته ست با قیصر رزمساز | |
| بدان کش همی‌خواند و او چاره‌جست | همی‌داشت آن نامور شاه سست | |
| ز پرویز ترسان بد آن بدنشان | ز درگاه او هم ز گردنکشان | |
| شهنشاه بنشست با مهتران | هر آنکس که بودند ز ایران سران | |
| ز اندیشه پاک دل رابشست | فراوان زهر گونه‌یی چاره جست | |
| چو اندیشه روشن آمد فراز | یکی نامه بنوشت نزد گراز | |
| که از تو پسندیدم این کارکرد | ستودم تو را نزد مردان مرد | |
| ز کردارها برفزودی فریب | سر قیصر آوردی اندر نشیب | |
| چواین نامه آرند نزدیک تو | پراندیشه کن رای تاریک تو | |
| همی‌باش تا من بجنبم زجای | تو با لکشر خویش بگذار پای | |
| چو زین روی و زان روی باشد سپاه | شود در سخن رای قیصر تباه | |
| به ایران و را دستگیر آوریم | همه رومیان را اسیر آوریم | |
| ز درگه یکی چاره گر برگزید | سخن دان و گویا چناچون سزید | |
| بدو گفت کاین نامه اندر نهان | همی بر بکردار کارآگهان | |
| چنان کن که رومیت بیند کسی | بره بر سخن پرسد از تو بسی | |
| بگیرد تو را نزد قیصر برد | گرت نزد سالار لشکر برد | |
| بپرسد تو را کز کجایی مگوی | بگویش که من کهتری چاره‌جوی | |
| به پیمودم این رنج راه دراز | یکی نامه دارم بسوی گراز | |
| تواین نامه بربند بردست راست | گر ایدون که بستاند از تو رواست |