| بدان نامور تخت و جای مهی | بزرگی و دیهیم شاهنشهی | |
| جهاندار هم داستانی نکرد | از ایران و توران برآورد گرد | |
| چو آن دادگر شاه بیداد گشت | ز بیدادی کهتران شادگشت | |
| بیامد فرخ زاد آزرمگان | دژم روی با زیردستان ژکان | |
| ز هرکس همی خواسته بستدی | همی این بران آن برین بر زدی | |
| به نفرین شد آن آفرینهای پیش | که چون گرگ بیدادگر گشت میش | |
| بیاراست بر خویشتن رنج نو | نکرد آرزو جز همه گنج نو | |
| چو بی‌آب و بی‌نان و بی تن شدند | ز ایران سوی شهر دشمن شدند | |
| هر آنکس کزان بتری یافت بهر | همی دود نفرین برآمد ز شهر | |
| یکی بی‌هنر بود نامش گراز | کزو یافتی خواب و آرام و ناز | |
| که بودی همیشه نگهبان روم | یکی دیو سر بود بیداد و شوم | |
| چو شد شاه با داد بیدادگر | از ایران نخست او بپیچید سر | |
| دگر زاد فرخ که نامی بدی | به نزدیک خسرو گرامی بدی | |
| نیارست کس رفت نزدیک شاه | همه زاد فرخ بدی بار خواه | |
| شهنشاه را چون پرآمد قفیز | دل زاد فرخ تبه گشت نیز | |
| یکی گشت با سالخورده گراز | ز کشور به کشور به پیوست راز | |
| گراز سپهبد یکی نامه کرد | به قیصر و را نیز بدکامه کرد | |
| بدو گفت برخیز و ایران بگیر | نخستین من آیم تو را دستگیر | |
| چو آن نامه برخواند قیصر سپاه | فراز آورید از در رزمگاه | |
| بیاورد لشکر هم آنگه ز روم | بیامد سوی مرز آباد بوم |