| کنون از بزرگی خسرو سخن | بگویم کنم تازه روز کهن | |
| بران سان بزرگی کس اندر جهان | ندارد بیاد از کهان و مهان | |
| هر آنکس که او دفتر شاه خواند | ز گیتیش دامن بباید فشاند | |
| سزد گر بگویم یکی داستان | که باشد خردمند هم داستان | |
| مبادا که گستاخ باشی به دهر | که از پای زهرش فزونست زهر | |
| مساایچ با آز و با کینه دست | ز منزل مکن جایگاه نشست | |
| سرای سپنجست با راه و رو | تو گردی کهن دیگر آرند نو | |
| یکی اندر آید دگر بگذرد | زمانی به منزل چمد گر چرد | |
| چو برخیزد آواز طبل رحیل | به خاک اندر آید سر مور وپیل | |
| ز پرویز چون داستانی شگفت | ز من بشنوی یاد باید گرفت | |
| که چندی سزاواری دستگاه | بزرگی و اورنگ و فر و سپاه | |
| کزان بیشتر نشنوی در جهان | اگر چند پرسی ز دانا مهان | |
| ز توران وز هند وز چین و روم | ز هرکشوری کان بد آباد بوم | |
| همی باژ بردند نزدیک شاه | به رخشنده روز و شبان سیاه | |
| غلام و پرستنده از هر دری | ز در و ز یاقوت و هر گوهری | |
| ز دینار و گنجش کرانه نبود | چنو خسرو اندر زمانه نبود | |
| ز شاهین وز باز و پران عقاب | ز شیر و پلنگ و نهنگ اندر آب | |
| همه برگزیدند پیمان اوی | چو خورشید روشن بدی جان اوی | |
| نخستین که بنهاد گنج عروس | ز چین و ز برطاس وز روم و روس | |
| دگر گنج پر در خوشاب بود | که بالاش یک تیر پرتاب بود |