| فرو برد بنیاد ده شاه رش | همان شاه رش پنج کرده برش | |
| ز سنگ و ز گچ بود بنیاد کار | چنین باید آن کو دهد داد کار | |
| چودیوار ایوانش آمد به جای | بیامد به پیش جهان کد خدای | |
| که گر شاه بیند یکی کاردان | گذشته برو سال و بسیاردان | |
| فرستد تنی صد بدین بارگاه | پسندیده با موبد نیک خواه | |
| بدو داد زان گونه مردم که خواست | برفتند و دیدند دیوار راست | |
| بریشم بیاورد تا انجمن | بتابند باریک تابی رسن | |
| ز بالای آن تا به داده رسن | به پیموده در پیش آن انجمن | |
| رسن سوی گنج شهنشاه برد | ابا مهر گنجور او را سپرد | |
| وزان پس بیامد به ایوان شاه | که دیوار ایوان برآمد به ماه | |
| چو فرمان دهد خسرو زود یاب | نگیرم برین کار کردن شتاب | |
| چهل روز تا کار بنشیندم | ز کاری گران شاه بگزیندم | |
| چو هنگامه‌ی زخم ایوان بود | بلندی ایوان چو کیوان بود | |
| بدان زخم خشمت نباید نمود | مرا نیز رنجی نباید فزود | |
| بدو گفت خسرو که چندین زمان | چرا خواهی از من توای بدگمان | |
| نباید که داری ازین دست باز | به آزرم بودن بیامد نیاز | |
| بفرمود تا سی هزارش درم | بدادند تا او نباشد دژم | |
| بدانست کاری گر راست گوی | که عیب آورد مرد دانا بروی | |
| که گیرد بران زخم ایوان شتاب | اگر بشکند کم کند نان و آب | |
| شب آمد بشد کارگر ناپدید | چنان شد کزان پس کس او را ندید |