| از ایوان خسرو کنون داستان | بگویم که پیش آمد از راستان | |
| جهان بر کهان و مهان بگذرد | خردمند مردم چرا غم خورد | |
| بسی مهتر و کهتر از من گذشت | نخواهم من از خواب بیدار گشت | |
| هماناکه شد سال بر شست و شش | نه نیکو بود مردم پیرکش | |
| چواین نامور نامه آید ببن | زمن روی کشور شود پر سخن | |
| ازان پس نمیرم که من زنده‌ام | که تخم سخن من پراگنده‌ام | |
| هر آنکس که دارد هش و رای و دین | پس از مرگ بر من کند آفرین | |
| کنون از مداین سخن نو کنم | صفتهای ایوان خسرو کنم | |
| چنین گفت روشن دل پارسی | که بگذاشت با کام دل چارسی | |
| که خسرو فرستاد کسها بروم | به هند و به چین و به آباد بوم | |
| برفتند کاری گران سه هزار | ز هر کشوری آنک بد نامدار | |
| ازیشان هر آنکس که استاد بود | ز خشت و ز گچ بر دلش یاد بود | |
| چو صد مرد بیرون شد از رومیان | ز ایران و اهواز وز هر میان | |
| ازیشان دلاور گزیدند سی | ازان سی دو رومی و دو پارسی | |
| بر خسرو آمد جهاندیده مرد | برو کار و زخم بنایاد کرد | |
| گرانمایه رومی که بد هندسی | به گفتار بگذشت از پارسی | |
| بدو گفت شاه این ز من درپذیر | سخن هرچ گویم ز من یادگیر | |
| یکی جای خواهم که فرزند من | همان تا دو صدسال پیوند من | |
| نشیند بدو در نگردد خراب | ز باران وز برف وز آفتاب | |
| مهندس بپذیرفت ایوان شاه | بدو گفت من دارم این دستگاه |