| که تاچون بود شاه را جشنگاه | ببینم نهفته یکی روی شاه | |
| بدو گفت مرد وی کایدون کنم | ز مغز تو اندیشه بیرون کنم | |
| چو خسرو همی‌خواست کاید بباغ | دل میزبان شد چو روشن چراغ | |
| بر باربد شد بگفت آنک شاه | همی‌رفت خواهد بران جشنگاه | |
| همه جامه را بار بد سبز کرد | همان به ربط و رود ننگ و نبرد | |
| بشد تابجایی که خسرو شدی | بهاران نشستن گهی نو شدی | |
| یکی سرو بد سبز و برگش گشن | ورا شاخ چون رزمگاه پشن | |
| بران سرو شد به ربط اندر کنار | زمانی همی‌بود تا شهریار | |
| ز ایوان بیامد بدان جشنگاه | بیاراست پیروزگر جای شاه | |
| بیامد پری چهره‌ی میگسار | یکی جام بر کف بر شهریار | |
| جهاندار بستد ز کودک نبید | بلور از می سرخ شد ناپدید | |
| بدانگه که خورشید برگشت زرد | همی‌بود تاگشت شب لاژورد | |
| زننده بران سرو برداشت رود | همان ساخته پهلوانی سرود | |
| یکی نغز دستان بزد بر درخت | کزان خیره شد مرد بیداربخت | |
| سرودی به آواز خوش برکشید | که اکنون تو خوانیش داد آفرید | |
| بماندند یک مجلس اندر شگفت | همی هرکسی رای دیگر گرفت | |
| بدان نامداران بفرمود شاه | که جویند سرتاسر آن جشنگاه | |
| فراوان بجستند و باز آمدند | به نزدیک خسرو فراز آمدند | |
| جهاندیده آنگه ره اندر گرفت | که از بخت شاه این نباشد شگفت | |
| که گردد گل سبز را مشگرش | که جاوید بادا سر و افسرش |