| همی هر زمان شاه برتر گذشت | چوشد سال شاهیش بر بیست و هشت | |
| کسی رانشد بر درش کار بد | ز درگاه آگاه شد بار بد | |
| بدو گفت هر کس که شاه جهان | گزیدست را مشگری در نهان | |
| اگر با تو او را برابر کند | تو را بر سر سرکش افسر کند | |
| چو بشنید مرد آن بجوشیدش آز | وگر چه نبودش به چیزی نیاز | |
| ز کشور بشد تا به درگاه شاه | همی‌کرد رامشگران را نگاه | |
| چوبشنید سرکش دلش تیره شد | به زخم سرود اندرو خیره شد | |
| بیامد به درگاه سالار بار | درم کرد و دینار چندی نثار | |
| بدو گفت رامشگری بر درست | که از من به سال و هنربرترست | |
| نباید که در پیش خسرو شود | که ما کهنه گشتیم و او نو شود | |
| ز سرکش چو بشنید دربان شاه | ز رامشگر ساده بربست راه | |
| چو رفتی به نزدیک او بار بد | همش کاربد بود هم بار بد | |
| ندادی ورا بار سالار بار | نه نیزش بدی مردمی خواستار | |
| چو نومید برگشت زان بارگاه | ابا به ربط آمد سوی باغ شاه | |
| کجا باغبان بود مردوی نام | شد از دیدنش بار بد شادکام | |
| بدان باغ رفتی به نوروز شاه | دو هفته به بودی بدان جشنگاه | |
| سبک باربد نزد مرد همبوی شد | هم آن روز بامرد همبوی شد | |
| چنین گفت با باغبان باربد | که گویی تو جانی و من کالبد | |
| کنون آرزو خواهم از تو یکی | کجاهست نزدیک تو اندکی | |
| چو آید بدین باغ شاه جهان | مرا راه ده تاببینم نهان |