| یکایک ببین تا چه خواهی فزود | پس از مرگ ما راکه خواهد ستود | |
| چو جا ماسپ آن تخت رابنگرید | بدید از در گنج دانش کلید | |
| برو بر شمار سپهر بلند | همی‌کرد پیدا چه و چون وچند | |
| ز کیوان همه نقشها تا به ماه | بران تخت کرد او به فرمان شاه | |
| چنین تابگاه سکندر رسید | ز شاهان هر آنکس که آن گاه دید | |
| همی‌برفزودی برو چند چیز | ز زر و ز سیم و ز عاج و ز شیز | |
| مر آن را سکندر همه پاره کرد | ز بی دانشی کار یکباره کرد | |
| بسی از بزرگان نهان داشتند | همی دست بر دست بگذاشتند | |
| بدین گونه بد تا سر اردشیر | کجا گشته بد نام آن تخت پیر | |
| ازان تخت جایی نشانی نیافت | بران آرزو سوی دیگر شتاف | |
| بمرد او و آن تخ ازو بازماند | ازان پس که کام بزرگی براند | |
| بدین گونه بد تا به پرویزشاه | رسید آن گرامی سزاوار گاه | |
| ز هر کشوری مهتران رابخواند | وزان تخت چندی سخنها براند | |
| ازیشان فراوان شکسته بیافت | به شادی سوی گرد کردن شتافت | |
| بیاورد پس تخت شاه اردشیر | ز ایران هر آنکس که بد تیزویر | |
| بهم بر زدند آن سزاوار تخت | به هنگام آن شاه پیروزبخت | |
| ورا درگر آمد ز روم و ز چین | ز مکران و بغداد و ایران زمین | |
| هزار و صد و بیست استاد بود | که کردار آن تختشان یادبود | |
| که او را بنا شاه گشتاسپ کرد | برای و به تدبیر جاماسپ کرد | |
| ابا هریکی مرد شاگرد سی | ز رومی و بغدادی و پارسی |