| کنون داستان گوی در داستان | ازان یک دل ویک زبان راستان | |
| ز تختی که خوانی ورا طاق دیس | که بنهاد پرویز دراسپریس | |
| سرمایه‌ی آن ز ضحاک بود | که ناپارسا بود و ناپاک بود | |
| بگاهی که رفت آفریدون گرد | وزان تا زیان نام مردی ببرد | |
| یکی مرد بد در دماوند کوه | که شاهش جدا داشتی ازگروه | |
| کجا جهن بر زین بدی نام اوی | رسیده بهر کشوری کام اوی | |
| یکی نامور شاه را تخت ساخت | گهر گرد بر گرد او در نشاخت | |
| که شاه آفریدون بدوشاد بود | که آن تخت پرمایه آزاد بود | |
| درم داد مر جهن را سی‌هزار | یکی تاج زرین و دو گوشوار | |
| همان عهد ساری و آمل نوشت | که بد مرز منشور او چون بهشت | |
| بدانگه که ایران به ایرج رسید | کزان نامداران وی آمد پدید | |
| جهاندار شاه آفریدون سه چیز | بران پادشاهی برافزود نیز | |
| یکی تخت و آن گرزه‌ی گاوسار | که ماندست زو در جهان یادگار | |
| سدیگر کجا هفت چشمه گهر | همی‌خواندی نام او دادگر | |
| چو ایرج بشد زو بماند این سه چیز | همان شاد بد زو منوچهر نیز | |
| هر آنکس که او تاج شاهی به سود | بران تخت چیزی همی‌برفزود | |
| چو آمد به کیخسرو نیک بخت | فراوان بیفزود بالای تخت | |
| برین هم نشان تا به لهراسپ شد | وزو همچنان تا به گشتاسپ شد | |
| چو گشتاسپ آن تخت رادید گفت | که کار بزرگان نشاید نهفت | |
| به جاماسپ گفت ای گرانمایه مرد | فزونی چه داری به دین کارکرد |