| ازان پس فزون شد بزرگی شاه | که خورشید شد آن کجا بود ماه | |
| همه روز با دخت قیصر بدی | همو بر شبستانش مهتر بدی | |
| ز مریم همی‌بود شیرین بدرد | همیشه ز رشکش دو رخساره زرد | |
| به فرجام شیرین ورا زهر داد | شد آن نامور دخت قیصرنژاد | |
| ازان چاره آگه نبد هیچ‌کس | که او داشت آن راز تنها و بس | |
| چو سالی برآمد که مریم بمرد | شبستان زرین به شیرین سپرد | |
| چو شیرویه را سال شد بر دو هشت | به بالا زسی سالگان برگذشت | |
| بیاورد فرزانگان را پدر | بدان تا شود نامور پر هنر | |
| همی‌داشت موبد مر او را نگاه | شب و روز شادان به فرمان شاه | |
| چنان بد که یک روز موبد ز تخت | بیامد به نزدیک آن نیک بخت | |
| چو آمد به نزدیک شیرویه باز | همیشه به بازیش بودی نیاز | |
| یکی دفتری دید پیش اندرش | نوشته کلیله بران دفترش | |
| بدست چپ آن جوان سترگ | بریده یکی خشک چنگال گرگ | |
| سروی سر گاومیشی براست | همی این بران بر زدی چونک خواست | |
| غمی شد دل موبد از کاراوی | ز بازی و بیهوده کردار اوی | |
| به فالش بد آمد هم آن چنگ گرگ | شخ گاو و رای جوان سترگ | |
| ز کار زمانه غمی گشت سخت | ازان برمنش کودک شور بخت | |
| کجا طالع زادنش دیده بود | ز دستور وگنجور بشنیده بود | |
| سوی موبد موبد آمد بگفت | که بازیست باآن گرانمایه جفت | |
| بشد زود موبد بگفت آن به شاه | همی‌داشت خسرو مر او را نگاه |