| چنین گفت موبد که فردا پگاه | بیاییم یکسر بدین بارگاه | |
| مگر پاسخ شاه یابیم باز | که امروزمان شد سخنها دراز | |
| دگر روز شبگیر برخاستند | همه بندگی را بیاراستند | |
| یکی گفت موبد ندانست گفت | دگر گفت کان با خرد بود جفت | |
| سیوم گفت که امروز پاسخ دهد | سزد زو که آواز فرخ نهد | |
| همه موبدان برگرفتند راه | خرامان برفتند نزدیک شاه | |
| بزرگان گزیدند جای نشست | بیامد یکی مرد تشتی بدست | |
| چو خورشید رخشنده پالوده گشت | یکایک بران مهتران برگذشت | |
| بتشت اندرون ریختش خون گرم | چو نزدیک شد تشت بنهاد نرم | |
| از آن تشت هرکس بپیچید روی | همه انجمن گشت پر گفت و گوی | |
| همی‌کرد هر کس به خسرو نگاه | همه انجمن خیره از بیم شاه | |
| به ایرانیان گفت کاین خون کیست | نهاده بتشت اندر از بهر چیست | |
| بدو گفت موبد که خون پلید | کزو دشمنش گشت هرکش بدید | |
| چوموبد چنین گفت برداشتش | همه دست بردست بگذاشتش | |
| ز خون تشت پر مایه کردند پاک | ببستند روشن به آب و به خاک | |
| چو روشن شد و پاک تشت پلید | بکرد آنک او شسته بد پرنبید | |
| بمی بر پراگند مشک وگلاب | شد آن تشت بی‌رنگ چون آفتاب | |
| ز شیرین بران تشت بد رهنمون | که آغاز چون بود و فرجام چون | |
| به موبد چنین گفت خسرو که تشت | همانا بد این گر دگرگونه گشت | |
| بدو گفت موبد که نوشه بدی | پدیدار شد نیکوی از بدی |